Ηλίθιοι, είναι ανάμεσά μας!

Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας, του Carlo M. Cipolla, εκδόσεις Κέδρος

Για κάποιο λόγο δεν έχω γράψει τίποτα ούτε στην πρώτη ούτε στην τελευταια σελίδα αυτού του βιβλίου. Ωστόσο, θυμάμαι πολύ καλά την ιστορία του. Το είχα αγοράσει πριν από πάρα πολλά χρόνια όταν ακόμα εξασκούσα κανονικά το επάγγελμα του μηχανικού. Πηγαίναμε στην Καλαμάτα με τον Κώστα για να δώσυμε το παρών στη συνεδρίαση του συμβουλίου αρχιτεκτονικής της περιοχής για μια οικοδομή που είχαμε τότε. Μην φανταστείς κανένα συγκρότημα κατοικιών! Ένα μικρό σπιτάκι ήταν σε ένα ξεχασμένο και από τους λοκατζήδες ακόμα χωριό. 

Αυτή η επιτροπή λοιπόν, μας είχε ήδη κόψει 2 φορές γιατί τα παράθυρα δεν ήταν γαλλικά σχεδιασμένα, γιατί οι πέτρες ήταν είτε πολύ μεγάλες είτε λιγότερο μικρές. Η δυσκοιλιότητα του ελληνικού δημοσίου fully extended και η δαφθορά επίσης διότι αν δινόταν φακελάκι όλα θα ήταν αλλιώς. Ταξίδι στην Καλαμάτα λοιπόν, παρά φακελάκι στην επιτροπή! 

Πηγαίνοντας λοιπόν στον προορισμό μας, κάναμε μία στάση μετά τη σύραγγα του Αρτεμισίου για τα δέοντα. Τσουπ να το! Το βιβλιαράκι φιγουράριζε πρώτο πρώτο σε μια στοίβα με πολλά βιβλία. Με κοίταζε, μου έκλεινε το μάτι. Ένιωθα πως μίλαγε για μένα, όχι γιατί εγώ ήμουν ηλίθια και γι' αυτό με αφορούσε - πώς θα μπορούσε άλλωστε! - αλλά γιατί το ταξίδι μου στην Καλαμάτα οφειλόταν σε ένα λόγο που προσωπικά ένιωθα πως οφειλόταν στην ηλιθιότητα ορισμένων. Δεν πιστεύω καθόλου στις συμπτώσεις, δεν μπορεί να βρέθηκε τυχαία μπροστά μου αυτό το μικρό βιβλίο. Το αγόρασα.

Το ίδιο απόγευμα,  απολαμβάνοντας έναν ωραίο freddo σε ένα ωραίο καφέ ενός ακριβού ξενδοχείου (τότενες είχαμε λεφτά!) με θέα τη θάλασσα της Καλαμάτας το διάβασα ολόκληρο. Καλα, δεν είναι και τόσο μεγάλο πια! 

Στην αρχή υπογράμμιζα προτάσεις. Όσο προχωρούσα, κατέληξα να σχηματίζω τεράστια θαυμαστικά δίπλα σε ολόκληρες παραγράφους. Είδα γραμμένες στο χαρτί τόσες πολλές από τις πεποιθήσεις μου γύρω από τους ηλιθίους που ανακουφίστηκα. Τι είναι, πώς φέρονται, πού βρίσκονται, πώς κινούνται! Κάθε νόμος και ένα "ναι ρε συ! έτσι είναι!". Χαρά μεγάλη, ανακούφιση. Έως και δικαίωση θα τολμησω να πω πως ένιωθα. Μέχρι που ήρθε ο 5ος νόμος και εκεί μου κοπήκαν τα φτερά. Κάτοικοι του πλανήτη γη, υπάρχει σωτηρία ή να δέσουμε από μια πέτρα στο λαιμό ο καθένας και να φουντάρουμε; 

Το βιβλίο που σας προτείνω να διαβάσετε δεν είναι τίποτε άλλο από ένα δοκίμιο το οποίο έγραψε ο συγγραφέας προκειμένου ο ίδιος να "αναγνωρίσει, κατανοήσει και συνεπώς πιθανώς να εξουδετερώσει μια από τις πλέον  πιο ισχυρές, σκοτεινές δυνάμεις που παρεμποδίζουν την ευημερία του ανθρώπου και την ευτυχία." Γραμμένο σε πολύ απλή γλώσσα, μην τρομάξετε με τη λέξη "δοκίμιο", και με παραδείγματα βγαλμένα από τη σύγχρονη ανρθωπινη καθημερινότητα, είναι απολύτως κατανοητό. Ανεξάρτητα από το αν θα συμφωνήσετε ή όχι, παιρνώντας τις σελίδες τη μία μετά την άλλη, θα μπείτε στον πειρασμό να τσεκάρετε τις συμπεριφορές των ανθρώπων του κύκλου σας. Δεν μπορεί! Μόνο εγώ το έκανα;

Σας αφήνω με ένα από τα αγαπημένα μου αποσπάσματα: "Η καθημερινότητά μας απαρτίζεται συνήθως από περιστάσεις στις οποίες χάνουμε χρήματα και/ή χρόνο και/ή ενέργεια και/ή όρεξη, ευδιαθεσία και ευεξία λόγω των απροσδόκητων ενεργειών κάποιου παράλογου πλάσματος το οποίο δεν έχει τίποτα να κερδίσει και όντως δεν κερδίζει τίποτα προκαλώτας μας ταπείνωση, δυσκολίες ή βλάβες. [...] υπάρχει μόνο μία και μοναδική εξήγηση: το εν λόγω άτομο είναι ηλίθιος.''

Καλή Ανάγνωση!

Υ.Γ. Και για την ιστορία, εννοείται πως με την φυσική παρουσία μας στην επιτροπή ο φάκελός μας εγκρίθηκε. Να είναι καλά όμως τα μέλη της γιατί η ηλιθιότητά τους μας χάρισε ένα 2ήμερο χωρίς παιδία, Κώστα θυμάσαι πώς είναι;;;, Και ωραίες αναμνήσεις!!!! 

Το αλάτι της ζωής

Έχω τη συνήθεια από μικρό παιδί, από το πρώτο-πρώτο κιόλας βιβλίο που διάβασα, να γράφω το όνομά μου και την ημερομηνία που ξεκίνησα την ανάγνωση στην τελευταία σελίδα του. Κάποια στιγμή αυτή η συνήθεια μεταφέρθηκε στην πρώτη σελίδα και διανθίστηκε και με άλλα σχόλια, άλλοτε άσχετα άλλοτε σχετικά. Για παράδειγμα στο αλάτι της ζωής της Φρανσουάζ Εριτιέ, εκδόσεις Κέλευθος γράφω:  "09.03.2021", από κάτω "καραντίνα vol 3 (;) #9, θα ξεχάσουμε το όνομά μας σε λίγο...." και μια μονογραφή, λες και είμαι υπάλληλος στο γραφείο πρωτοκόλλου δημόσιας υπηρεσίας!!!

Το αλάτι, αυτό που ξέρουμε όλοι μας και μας νοστιμίζει το φαγάκι μας, είναι ένα φυσικό μπαχαρικό που υπάρχει στη φύση από πάντα μέσα σε θάλασσες και σε λίμνες. Όχι σε όλες, σε κάποιες! Τελευταία μάλιστα (καλά, λέγοντας τελευταία εννοώ εδώ και κάποια αρκετά χρόνια), έχει βρεθεί και σε ορυκτή μορφή. Είναι παντού στη φύση, kind of! 

Διαβαζω λίγο στο internet για την ιστορία του και μαθαίνω πως έχουν γίνει πόλεμοι για το αλάτι και πως για τους αρχαίους Έλληνες ήταν σύμβολο φιλίας και αλληλεγγύης. Να το θυμηθώ αυτό την επόμενη φορά που θα γιορτάζει κάποιος δικός μου. Ένα μεγάλο σακούλι αλάτι @καλλας! Χοντρό! Δεν θέλω τσιγκουνιές!

Το πόσο σημαντικό είναι το αλάτι στο φαγητό το ξέρουμε όλοι. Ή μήπως όχι; Όταν κάποια στιγμή ανέβασα πίεση (γιατί και τα κιλάκια μου τα έχω και τις σαβουρίτσες μου τις τρώω) και ο γιατρός μου το έκοψε για λίγο ώσπου να επανέλθω στα φυσιολογικά μου, όταν είδα το 11.5 μεγάλη 7.5 μικρή, άρχισα πάλι να αλατίζω το φαγητό μου. Και ωωωωω! Τι ευχαρίστισις! Τσεκ λοιπόν με το φαγητό. Με τη ζωή όμως; Τη ζωή μου;  Στη ζωή μου όμως, αλάτι βάζω; Βάζω; 

Ο κύριος Πιέτ, σπουδαίος γατρός και πολύ αφοσιωμένος καθηγητής, αποφασίζει να "κλέψει" μια βδομάδα και να πάει διακοπές. Στέλνει μια καρτ-ποστάλ στη συγγραφέα του βιβλίου η οποία μένει "άναυδη" και αυθόρμητα του απαντάει: "Στερείσθε καθημερινά ό,τι συνιστά την ομορφιά της ζωής. Με τι όφελος; Την ενοχή ότι ποτέ δεν κάνετε όσα πρέπει."

Και έτσι κάπως ξεκινάει ένα, όχι και τόσο μακροσκελές, κείμενο στο οποίο η συγγραφέας αναρωτιέται "πόσος χρόνος μένει στο μέσο άνθρωπο για να γευτεί το αλάτι της ζωής;" Και τι είναι το αλάτι στη ζωή; Αναφέρω πολύ λίγα από τα εκατοντάδες που είναι γραμμένα στις σελίδες του βιβλίου. " να παρατηρείς το βάδισμα των περαστικών και ταχα να κάνεις το ψυχογράφημά τους, η γλυκειά απραξία, να σκέφτεσαι κάποια ένοχη απόλαυση, τα φιλικά τραπέζια, να προβάρεις ρούχα και παπούτσια, να μιλάς ψιθυριστά στο τηλέφωνο, να βρίσκεις την ακριβή λέξη που ψάχνεις, να μιλάς από μέσα σου, να θεωρείς την ευγένεια μεγάλη αρετή να πίνεις νερό όταν διψάς πολύ."

Με έπιασε μια μικρή απελπισία και μια μικρή θλιψη από τη λίστα για το τι είναι το αλάτι της ζωής για τη συγγραφέα. Όχι γιατί η λίστα της δεν ταυτιζόταν με τι δική μου ή ότι ήταν πολύ μεγάλη, αλλά γιατί δεν έχω καμία λίστα. Ή καλύτερα γιατί η λίστα μου δεν θα ξεπερνούσε μερικές αράδες. Ή ακόμη χειρότερα γιατί είμαι εθισμένη στο να κυνηγάω την ουρά μου 24/7 και δεν βλέπω το αλάτι της ζωής μου που είναι γύρω μου, μπροστά στα μάτια μου και κυρίως  μέσα μου. Γιατί όπως και το μπαχαρικό αλάτι βρίσκεται παντού, έτσι και το αλάτι της ζωής. Είναι ολούθε!

Σας το προτείνω το αλάτι της ζωής! Είναι μικρό, περιεκτικό, σε ωραίο χαρτί τυπωμένο, με ωραία γραμματοσειρά και από εξαιρετικό εκδοτικό οίκο! Θα διαβάσετε τα πιο αυτονόητα και τα πιο όμορφα και τα πιο απλά πράγματα που μπορεί να φανταστείτε. Σε γλώσσα κατανοητή και ποιητική! 

Και μπορεί να αρχίσετε να κουνάτε το κεφάλι σας πάνω κάτω σκεπτικά, με προβληματισμό. Και μπορεί ακόμα ακόμα να αναφωνίσετε "όχι ρε γαμώτο.... πού είναι το αλάτι μου; πού πήγε; πού χάθηκε στην πορεία;" 

Κλείνω το κείμενό μου με την τελευταία παράγραφο της Φρανουάζ Εριτιέ.

"Ο κόσμος υπάρχει μέσα από τις αισθήσεις μας πριν οργανωθεί σε σύστημα νοητικό, και πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να διατηρούμε σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας αυτή τη δημιουργική ικανότητα των αισθήσεων: να λέπουμε, να παρατηρούμε, να αφουγκραζόμαστε, να αγγίζουμε, να χαϊδεύουμε, να μυρίζουμε, να οσφραινόμαστε, να γευόμαστε, να αντλούμε ευχαρίστηση από το καθετί, από τον καθένα, από τη ζωή."

Καλή Ανάγνωση!

Ο Casper και η επιλόχιος κατάθλιψη

Εγώ εδώ τώρα ξεκίνησα για να γράψω ένα post για το instagram μου. Ναι, δεν ξεκινάμε προτάσεις με το ¨εγώ¨, αλλά εγώ αυτό ξεκίνησα να κάνω. Συγκεκριμένα, για Το Καπλανι της Βιτρίνας της Άλκης Ζέη και για το πόσο συγκινημένη είμαι με το συγκεκριμένο βιβλίο ξαφνικά. Δείτε το @book_balloons για να διαπιστώσετε το γιατί.

Οι σκέψεις όμως και οι λέξεις με οδήγησαν αλλού, σε ένα γατί. Και στην επιλόχιο κατάθλιψη που πέρασα...

Στις 04 Δεκεμβρίου του ευτυχούς έτους 2021, ο Κώστας υιοθετήθηκε από ένα μικρό γατάκι το οποίο με νάζι και πολύ πείσμα για ζωή τον έκανε να το φέρει στο σπίτι. Ήταν μούσκεμα, τρομαγμένο, νηστικό, τα μάτια του τσιμπλιασμένα.... Δύο παιδιά και δύο ενήλικες το κοιταζαμε σα χαζοί έξω στο μπαλκόνι που το είχαμε με ένα κασκόλ τυλιγμένο μέχρι να ενημερωθούμε για το τι πρέπει να κάνουμε και εγώ μέσα μου έλεγα "σκατά να φας, σκατά να φας" γιατί το προηγούμενο βράδυ δήλωνα με στόμφο και πολύ μεγάλη απαξίωση στη φίλη μου Καλλιόπη @kitchen_spells πως στο δικό μου σπίτι ζώο δεν μπαίνει ΠΟΤΕ. Ακόμα τα χωνεύω... τα σκατά....

Η κυρία Τέτα, η καλύτερη κτηνίατρος στον κόσμο, είπε: "είναι αγόρι και είναι περίπου 30 ημερών" και εμείς είπαμε:" ο Casper!", "είναι άρρωστος, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει" συμπληρωσε η κυρία Τέτα, "θα τον κρατήσουμε" είπαμε εμείς και κάπως έτσι ο Casper μπήκε στο σπίτι μας και στη ζωή μας! 

Και εδώ ξεκινάνε τα ζόρια για μένα, ύπουλα πολύ και χωρίς να το καταλάβω. 

Την πρώτη μέρα που ο Casper ήρθε σπίτι τον κρατούσα αγκαλιά τυλιγμένο με μια κουβέρτα, γιατί πραγματικά ήταν πολύ χάλια, και ταυτόχρονα έκλαιγα. Μιλάμε για κλάμα. Με είχε πιάσει φόβος, πανικός. Σκεφτόμουν ότι αυτό το πλασματάκι θα μου έφερνε τα πάνω κάτω, ότι δεν το ήθελα αλλά το ήθελα κιόλας. Ένα μωρό γατί, μα τι με έπιασε και είπα να το κρατήσουμε; Τι να το κάνω; Και να μην αφήνω άνθρωπο να το πιάσει αγκαλιά, και να κοιτάω συνέχεια να δω αν έφαγε και γιατί κοιμάται όλη την ώρα Κώστα; Μιλάμε για στρες, όχι αστεία.

Η πρώτη νύχτα ήταν εξίσου δύσκολη. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, δεν μπορούσα να ηρεμήσω και όταν κάποια στιγμή αποκοιμήθηκα, ξύπνησα με άγχος και τρόμο για αυτό το νέο μικρό μωρό που ήταν σπίτι μας. Ο Casper όμως, όπως ήδη έχω γράψει, ήταν άρρωστος και όσο περνούσε η ώρα "έπεφτε" ολοένα και περισσότερο. Και εγώ να τον έχω ΜΟΝΙΜΑ αγκαλιά με την κουβέρτα τυλιγμένο και να μην ξέρω τι να νιώσω.

Αργά το απόγευμα η κυρία Τέτα μας είπε πως πρέπει να δει τον Casper. Πήγαμε όλοι μαζί, εγώ με τον Casper αγκαλιά τυλιγμένο στην κουβέρτα. Μόλις τον είδε, άπλωσε τα χέρια της, τον πήρε "πρέπει να τον κρατήσω απόψε"  είπε και με άφησε με την κουβέρτα άδεια. Και τότε το μυαλό και το σώμα θυμήθηκε.... Όταν πριν περίπου 11 χρόνια και ενώ η Δανάη ήταν 21 ημερών και εγώ είχα πάθει επιλόχιο κατάθλιψη, από μια χαζοίωση πήγα το βρέφος στο νοσοκομείο. Μας είπαν "πρέπει να νοσηλευτεί" και έτσι ξαφνικά μου πήραν το μωρό από την αγκαλιά μου, το πήγαν σε ένα δωμάτιο και μετά από λίγο μου έφεραν τα ρούχα της "το επισκεπτήριο είναι καθημερινά στις 12.00, στις 14.30 και στις 18.00" και μετά δεν θυμάμαι τίποτε άλλο γιατί νομίζω λιποθύμησα.

Έτσι αγάπησα το πρώτο παιδί μου, δηλαδή το αγαπούσα από την κοιλιά, αλλά δεν ξέρω πώς να το πω, δεν ξέρω ποιο ρήμα ταιριάζει για να εκφράσω αυτό που θέλω να πω. Ίσως κάποιοι να καταλαβαίνετε, ίσως και όχι. Δεν έχει σημασία! Το θέμα είναι πως όταν η Δανάη γύρισε σπίτι μας μετά από 14 μέρες ήταν σαν να ήταν μην είχε λήψει ποτέ, ήταν σα να ήταν πάντα εκεί και ποτέ ξανά δεν ένιωσα αυτό το ναι μεν, αλλά. Και όταν μετά ήρθε και ο Γιάννης στη ζωή μας, όλα ήταν πολύ οκέι! Χωρίς άγχος, χωρίς φόβο και με πολλή αγάπη!

Έτσι αγάπησα και τον Casper, the hard way! Την επόμενη μέρα, και αφού η κυρία Τέτα έκανε το θαύμα της, ο Casper γύρισε σπίτι μας και ήταν σα να ήταν πάντα σπίτι μας και δεν υπήρξε ποτέ αυτό το ναι μεν, αλλά.

Προσπαθώντας να κλείσω αυτή την ιστορία, αναρωτιέμαι ποιο μπορεί να είναι το τσιτάτο κρυφό μήνυμα που πρέπει να αποκωδικοποιήσω από όλα αυτά. Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι. Για μένα, και μόνο για μένα είναι να θυμάμαι να μην φοβάμαι την αγάπη. Αν το σύμπαν, ο Θεός έχουν αποφασίσει ότι θα με βρει η αγάπη, όσο κρυφτό και να παίξω εγώ εκείνη θα με βρει. Αφού την αγαπάω ήδη την αγάπη, μην γελιέμαι! Και κατά βάθος την θέλω και πολύ. Ε, ας την αφήσω να με αγαπήσει και εκείνη! Πόσο σκατά μπορεί να πάνε τα πράγματα όταν υπάρχει αγάπη; Να έχεις μια 11χρονη κόρη και έναν 9χρονο γιο που εκεί που φωνάζουμε εκεί αγκαλιαζόμαστε, έναν συνοδοιπόρο στη ζωή που παρά τις διαφωνίες και το ρουτίνιασμα ακόμα θέλει για μένα το καλύτερο και ένα γάτο που κάθε πρωί μπλέκεται στα πόδια σου για χάδια. 

Αυτά είχα να σας πω και πάω να μαγειρέψω αρακά. Εγώ. Και ας μην τελείωνει ποτέ κείμενο με το "εγώ"!

Κατ’ αρχάς, ο Μικρός πρίγκιπας κατ’ αρχήν δεν είναι παιδικό βιβλίο

Λέει ο κύριος Μπαμπινιώτης στο λεξικό του, “κατ’ αρχάς” σημαίνει αρχικά, στην αρχή. “Κατ’ αρχήν”, λέει πάλι ο κύριος Μπαμπινιώτης, σημαίνει όσον αφορά, στην ουσία, για λόγους αρχής.

Δεν κάνω μάθημα σε κανέναν, προς Θεού, αλλά ομολογώ πως μου πήρε και χρόνο και κόπο να ξεμπερδέψω αυτές τις δυο εκφράσεις μέσα στο μυαλό μου. Σαν οι νευρώνες του εγκεφάλου που σχετίζονται με τη μάθηση να αντιστέκονταν με πείσμα! Δηλαδή αν υπήρχε pocket size έκδοση του λεξικού θα το είχα μόνιμα στη κωλότσεπη (εκεί μπαίνουν τα σημαντικά, από άποψη! Οι μπροστά τσέπες είναι για τους φλώρους!) γιατί ξαναλέω, πολλές φορές αμφέβαλλα αν είχα κατανοήσει σωστά! Σα να μην είχα διαβάσει το λύμα ποτέ, ξέχναγα, δεν ξέρω… Call me Dory, τι να πω…

Συνεχίζω λοιπόν με τον Μικρό Πρίγκιπα. Η έκδοση που έχω εγώ στη βιβλιοθήκη μου είναι από τις εκδόσεις Ψυχογιός, Νοέμβριος 1998 και γράφει στο εσωτερικό «Α’ Γυμνασίου», με ωραία καλλιγραφικά γράμματα. Είναι ταλαιπωρημένο, κοντεύει να ξεκολλήσει η ράχη, έχει και μαρκαδοριές από τα παιδιά.

Έχει και κάτι ακόμα όμως! Σημειώσεις από ιδιαίτερα μαθήματα που έκανα κάποια στιγμή στο γυμνάσιο με μια καθηγήτρια που φορούσε πάντα ένα τέλειο, τεράστιο ασημένιο δαχτυλίδι στον δείκτη του δεξιού της χεριού. Η κοπέλα αυτή λοιπόν μου έκανε συντακτικό. Βρίσκω μέσα στο βιβλίο του Μικρού Πρίγκιπα:

“Ο φίλος μου χαμογέλασε”. “Απλή” είναι σημειωμένο δίπλα με μολύβι με γράμματα της καθηγήτριας.

“Έχει κέρατα”. “Ελλειπτική” είναι από πάνω γραμμένο.

“Είναι μια δουλειά πολύ ενοχλητική, μα πολύ εύκολη”, υπογραμμισμένη αυτή η πρόταση και από πάνω “σύνθετη”.

“Πώς είναι ο ήχος της φωνής του;”, “επαυξημένη” με ένα ωραίο εντυπωσιακό “ξ”.

Έχει αρκετές ακόμα υπογραμμισμένες προτάσεις. Μπορώ να φανταστώ πως βαριόμουν πολύ και σίγουρα  δεν εκτιμούσα την πολύ προοδευτική επιλογή του κειμένου από την καθηγήτριά μου. Προοδευτική τουλάχστον γιατί βρίσκω σήμερα σε μια γραμματική τα εξής παραδείγματα:

Ο Γιάννης τρώει. Απλή πρόταση.

Τρώει. Ελλειπτική πρόταση.

Ο πεινασμένος Γιάννης έφαγε μια μεγάλη και νόστιμη τυρόπιτα. Επαυξημένη πρόταση.

Ο Γιάννης έφαγε μια τυρόπιτα και ένα κουλούρι. Σύνθετη πρόταση.

Πέρα από το γεγονός ότι αυτός ο Γιάννης θα μπορούσε να είναι ο γιός μου, χαλαρά, τα τελευταία παραδείγματα στερούνται έμπνευσης.

Τι να λέμε τώρα, ο Μικρός Πρίγκιπας είναι πολύτιμο εργαλείο στα χέρια ενός δημιουργικού δασκάλου. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Βασικά δεν είναι καθόλου αυτό! Είναι ένα αριστούργημα, ένα υπέροχο κείμενο που εξυμνεί τη φιλία, την αφοσίωση, την πίστη, την επιμονή, την αγάπη, την αγνότητα, μάλλον και την ελπίδα. Δίνει μαθήματα υπομονής. Όχι στο σύνολό του, αλλά μόνο αποσπασματικά, μπορεί να αναγνωστεί από μικρά παιδιά.

Γιατί το τρυφερό αυτό βιβλίο είναι πολύ σκληρό για τα μικρά παιδιά! Αντιφατικό αυτό που γράφω, αλλά ο Μικρός Πρίγκιπας δεν είναι καν παιδί νομίζω. Ή και αν είναι, έχει ενηλικιωθεί βίαια και πρόωρα. Είναι μελαγχολικός, σπάνια γελάει. Θυμώνει πολύ! Αγαπάει με όλη του την καρδιά, δίνεται με όλη του την ψυχή και υπερασπίζεται με πάθος ό,τι αγαπάει! Κλαίει. Θυμώνει. Είναι αθώος και αγνός. Είναι καλός, πολύ καλός! Ναι, αυτά τα τελευταία είναι πολύ παιδικά χαρακτηριστικά, αλλά και πάλι.

Αντιμετωπίζει την ανθρώπινη ματαιοδοξία με γνήσια απορία και αφέλεια. Είναι αθώος, αγνός… Εξημερώνει μια αλεπού, αγαπάει ένα τριαντάφυλλό. Νοιάζεται. Ελπίζει και μετά χάνει την ελπίδα του… Άλλοτε μάχεται και άλλοτε δέχεται στωικά τη μοίρα του. Ξέρει να ακούει. Και ξέρει και να μιλάει με ευγένια.   

Αλλά, κατά τη γνώμη μου, ως εκεί! Στο σύνολό του ο Μικρός Πρίγκιπας σίγουρα ΔΕΝ είναι παιδικό βιβλίο, αλλά ένα βιβλίο για εμάς τους ενήλικες. Να το διαβάσουμε και να θυμηθούμε πώς σκεφτόμαστε όταν ήμαστε παιδιά, τι ήταν τότε σημαντικό για εμάς και τι όχι. Να τραβήξουμε από το πηγάδι της μνήμης μας όλη μας την αθωότητα και την αγνότητα. Και μετά, με αγάπη, να το αναγνώσουμε εμείς στα παιδιά μας. Και να είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε σε όλες τις παιδικές ερωτήσεις που θα προκύψουν. Όχι ως ενήλικες, αλλά ως παιδιά. Με γλυκιά και ήρεμη φωνή. Κάτω από ένα ζεστό πάπλωμα. Ή πάνω σε μια πολύχρωμη αιώρα. Ή όπως αλλιώς.

Αφήνω για το τέλος ένα από τα άπειρα αγαπημένα μου αποσπάσματα. Δυσκολεύτηκα πολύ να αποφασίσω…

(η αλεπού απευθύνεται στον Μικρό Πρίγκιπα)

-Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω τις κότες, οι άνθρωποι κυνηγούν εμένα. Όλες οι κότες μοιάζουν, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Γι’ αυτό λοιπόν βαριέμαι κάπως. Αν με ημερώσεις όμως, η ζωή μου θα είναι σαν ηλιόλουστη. Θα γνωρίσω έναν κρότο από πατήματα που θα είναι διαφορετικός απ’ όλους τους άλλους. Τ’ άλλα πατήματα με κάνουν να χώνομαι κάτω απ’ τη γη. Το δικό σου θα με κάνει να βγαίνω έξω απ’ τη φωλιά μου, σαν μια μουσική. Κι ύστερα κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τα χωράφια με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μου είναι άχρηστο. Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι κρίμα! Εσύ όμως έχεις μαλλιά χρώμα χρυσαφένιο. Θα είναι λοιπόν θαυμάσια, όταν θα μ’ έχεις ημερώσει! Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ’ αρέσει ν’ ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχυα…

Σώπασε η αλεπού και κοίταξε πολλή ώρα το μικρό πρίγκιπα.

         – Σε παρακαλώ…, ημέρωσέ με, του είπε!

………

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας ημέρωσε την αλεπού. Κι όταν κόντευε πια η ώρα που θα χωρίζανε:

         – Αχ!, είπε η αλεπού. Κλάμα που θα κάνω…

         – Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, μα εσύ θέλησες να σε ημερώσω…

         – Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.

         – Μα τώρα θα κλάψεις!, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

         – Ναι, σωστά, είπε η αλεπού.

         – Και τότε τι κέρδισες;

         – Κέρδισα, είπε η αλεπού, γιατί μου μένει το χρώμα του σταριού.

         Ύστερα πρόσθεσε:

         – Άμε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι το μοναδικό στον κόσμο. Να περάσεις πάλι αποδώ, για να μ’ αποχαιρετήσεις, κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.

         Ο μικρός πρίγκιπας πήγε και ξαναείδε τα τριαντάφυλλα:

         – Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, εσείς δεν είσαστε ακόμα τίποτα, τους είπε. Κανένας δε σας ημέρωσε κι εσείς δεν ημερώσατε κανένα. Είσαστε όπως ήταν η αλεπού μου. Ήταν μια αλεπού όμοια μ’ εκατό χιλιάδες άλλες. Γίναμε όμως φίλοι, και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

Καλή Ανάγνωση!

Πειράζει; Όχι, δεν πειράζει!

Αυτές οι τελευταίες μέρες είναι λίγο κάπως. Και λίγο στριμόκωλες είναι, και λίγο στενόχωρες, και λίγο με αγωνία αλλά έχουν και αισιοδοξία και ανακούφιση ευτυχώς!

Σε μια προσπάθεια λοιπόν αποφόρτισής μου από όλα αυτά, εφάρμοσα τη συνταγή που πάντα πιάνει: δουλειές στο σπίτι! Έλειπαν τα παιδιά και με το που μπήκα στο σπίτι ούτε ρούχα δεν άλλαξα. Έβγαλα ηλεκτρική και άρχισα να τραβάω κρεβάτια, καναπέδες, καρέκλες. Εντάξει, ψυγείο δεν τράβηξα, το αφήνω για άλλη μέρα..... 

Τώρα εσύ καλή νοικοκυρά που με διαβάζεις σκούπα χωρίς σφουγγάρισμα γίνεται; Δε γίνεται! Έβγαλα και σφουγγαρίστρα, κουβά κλπ κλπ..... Και εκεί στα μπες-βγες στο μπάνιο που άδειαζα και γέμιζα κουβάδες ξαφνικά έκανα ΤΗΝ παρατήρηση του αιώνα και κρατήσου από την καρέκλα να μην πέσεις κάτω από το σοκ: ο διακόπτης του μπάνιου, αυτός που αναβοσβήνουμε το φως ντε, είναι έξω από το μπάνιο! Σε τρέλανα; Έχεις μείνει με το στόμα ανοιχτό; Μπαίνεις στην κουζίνα και μετά ανάβεις το φως! Μπαίνεις στο υπνοδωμάτιο και μετά ανάβεις στο φως! Μπαίνεις στο μπάνιο και έχεις ήδη ανάψει το φως! 

Και ενώ συνεχίζω τις δουλειές και τρίβω τη μπανιέρα και σκέφτομαι γιατί να υπάρχει αυτός ο διαφορετικός χειρισμός στο διακόπτη του μπάνιου και αφού οι αναθυμιάσεις της χλωρίνης πια δεν υπάρχουν μέσα στο κεφάλι μου, ο εγκέφαλος λειτουργεί κανονικά και το προφανές εμφανίζεται ως απάντηση στο ερώτημα μου. 

Στην παρούσα φάση όμως, που είπαμε είναι λίγο έντονη, η απάντηση αυτή δε με καλύπτει κα-θό-λου. Θα προτιμούσα πιο... κάτι πιο... κάτι όπως: "ο διακόπτης του μπάνιου είναι έξω από το χώρο του μπάνιου επειδή τα παιχνιδιάρικα δελφίνια όταν τσαλαβουτάνε στη μπανιέρα τρελαίνονται να παίζουν κρυφτό, αλλά επειδή οι ιππόκαμποι τρομάζουν με το κρυφτό τοποθετούμε τους διακόπτες εξωτερικά του χώρου και έτσι αποφεύγουμε τα κλάματα και τις φωνές". Πειράζει που η υγρασία δε μα καλύπτει; Πειράζει; Όχι, δεν πειράζει! Καλό μας βράδυ!!! 

(ο,τι διαβάσατε μόλις έχει γραφτεί μέσα σε 5 λεπτά και ζητώ συγγνώμη για το ακατανόητο του όλου θέματος! επίσης αν έχετε κάποια καλή και ευφάνταστη απάντηση για το διακόπτη παρακαλώ μοιραστείτε τη μαζί μου!!! Ευχαριστώ!)

Σςςςςςςς! Κάτι μας λέει η Κουκουνίτα!

Σήμερα αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μερικά πράγματα σε σχέση με ένα πολύ γλυκό ζωάκι.... Την καμηλοπάρδαλη, που εμείς στο σπίτι μας τη λέμε Κουκουνίτα και είναι φίλη του Λούκουλου του ελεφαντάκου που είναι λαίμαργος και τρώει μια παπαρούνες, μια μπαλόνια, μια βότσαλα και μια πυγολαμπίδες!

Εδώ που τα λέμε δεν το λες ακριβώς "ζωάκι" το ψηλότερο ζώο στον κόσμο, αλλά δεν είναι αυτό το μόνο εντυπωσιακό που έχω μάθει για την Κουκουνίτα! Η Κουκουνίτα έχει μια γλώσσα τόσο μακριά (περίπου 50 μέτρα!) που μπορεί να καθαρίσει ακόμα και τα αυτιά της! Και σε αντίθεση με ό,τι θα πιστεύαμε, η γλώσσα της δεν είναι κόκκινη αλλά μπλε!!! Τρομερό ε;

Να μη σας πω για την καρδιά της, γιατί σ’ αυτή θέλω να καταλήξω τόση ώρα και το πάω γύρω-γύρω. Έρευνες λένε ότι η Κουκουνίτα έχει τη μεγαλύτερη καρδιά από όλα τα ζώα (της ξηράς, όχι της θάλασσας για να σας προλάβω!). Και επειδή ακριβώς έχει τόσο μεγάλη καρδιά μιλάει και τη γλώσσα της καρδιάς! 

Πολύ σπουδαία γλώσσα! Μια γλώσσα γλυκιά, ζεστή, ήρεμη, χαμογελαστή! Μια γλώσσα χωρίς σύνορα και πατρίδα. Μια γλώσσα που κανείς μπορεί να τη μιλήσει από τη στιγμή που γεννιέται ώσπου να κλείσει τα μάτια του. Και πόσο κρίμα να μην την ακούς να "μιλιέται" συχνά. Μόνο αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, σουαχίλι...

Είμαι όμως τυχερή! Έχω σπουδαίους και καλούς φίλους που τη γνωρίζουν και μου μίλησαν γι’ αυτή. Και από τότε προσπαθώ να τη μιλήσω και εγώ. Με τα παιδιά μου, τον Κώστα, την οικογένειά μου, τους φίλους μου. Δεν είναι όμως και πολύ εύκολο....

Αυτοί οι φίλοι μου δεν είναι άλλοι από τον Αντώνη και τη Μπέττυ που μαζί ίδρυσαν την Αέρινη Πόλη  και πιστεύουν δυνατά ότι  «ακόμα και όταν η αγάπη είναι δεδομένη, η επικοινωνία είναι κάτι που μαθαίνεται». Και όλα αυτά με τη φωνή της καμηλοπάρδαλης! 

Το Σάββατο που μας πέρασε παρακολούθησα την παρουσίαση της Αέρινης Πόλης στο βιβλιοπωλείο του Ιανού. Άκουσα σπουδαίους ανθρώπους να μιλάνε για την επικοινωνία με τη φωνή της καμηλοπάρδαλης και τα πολύ καλά της αποτελέσματα.  Έμαθα πολλά! Ήταν πολύ όμορφα και γλυκά! Ευχαριστώ Αέρινη Πόλη για την πρόσκληση!

Οι καιροί είναι δύσκολοι και δυσκολεύουν ολοένα και περισσότερο. Και η καμηλοπάρδαλη είναι εκεί για να μας βοηθήσει. Ας κλείσουμε τα αυτιά μας στους θορύβους και στις φωνές.... Η Κουκουνίτα κάτι έχε να μας πει. Ας προσπαθήσουμε να την ακούσουμε!

Άρχισαν οι ερωτήσεις!

“πότε είπες ότι θα παντρευτείς μαμά με το μπαμπά;”

“παιδί μου δεν είπα ότι θα παντρευτώ, είπα ότι σα σήμερα παντρευτήκαμε πριν από πολύ καιρό”

“και πώς παντρευτήκατε;”

“να, ντύθηκα εγώ νύφη, ο μπαμπάς γαμπρός, πήγαμε στην εκκλησία, μας είπε ο παπάς μερικές ευχές και μετά άρχισε ο χορός και περάσαμε πολύ ωραία”

“και εμείς πού ήμασταν;”

“εσείς δεν είχατε γεννηθεί ακόμα”....... 

και αρχίζω να αλλάζω σταθμό στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μήπως και ακούσουμε κανένα τραγούδι που μας αρέσει και αρχίσουμε το τραγούδι και το ξεχάσουμε το θέμα γιατί περιμένω την επόμενη ερώτηση που μπορεί να είναι “ναι αλλά πού ήμασταν;”, "ήμουνα στην κοιλιά σου;" "και πού ήμουνα τότε;" και άντε τώρα να απαντήσεις και επειδή κανένα παιδί δε μπορείς να κοροϊδέψεις οι ερωτήσεις θα συνέχιζαν και είμαι και επηρεασμένη από μια αγαπημένη μου αδερφή ψυχή που χθες μου έλεγε πως η 8χρονη κόρη της τη ρωτούσε αν όταν κάνεις σεξ σου έρχεται να κατουρήσεις, και πώς γίνεται με το πουλάκι του αγοριού, και ότι εκείνη δε θέλει να κάνει παιδιά (η 8χρονη!) αλλά μπορεί να κάνει σεξ; και τι είναι οι προφυλάξεις και άλλα τέτοια.....

Και πες τώρα αλήθεια, δε σου έρχεται “κάπως” όλο αυτό; Και πώς να απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις, γιατί δεν αρκεί να πεις μια κοτσάνα και τέλος. Πρέπει να πεις κάτι που να είναι πραγματικό, αληθινό και κατανοητό από ένα παιδί. Και να το πεις και άμεσα γιατί το πλάσμα περιμένει να μάθει!!! 

Ευτυχώς που στην περίπτωσή μου οι Burger Project με έσωσαν για άλλη μια φορά και αρχίσαμε το τραγούδι και το πράγμα σταμάτησε εκεί. Και έτσι έχω χρόνο να προετοιμαστώ. Αλλά δεν ξέρω την ύλη!!! Βοήθεια κανείς;;; Merci προκαταβολικά!